Het was een pittig traject, de scheiding van deze mensen.
De man en vrouw waren twaalf jaar getrouwd, hadden een mooi gezin met twee kinderen en een eigen huis. Voor de buitenwereld een modelgezin. Maar achter de voordeur waren ze niet gelukkig. Het ging gewoon niet samen. Ze leefden langs elkaar, de meningsverschillen werden steeds heftiger en er waren knallende ruzies. De laatste maanden waren het ergste; ze negeerden elkaar. En de sfeer in huis was om te snijden. Tot een van de twee het maar benoemde: “misschien is het beter om te scheiden”.
opvoeding
Zo kwamen ze bij mij op de scheidingspraktijk. Twee mensen die alles hadden, maar diep ongelukkig waren. En eerlijk gezegd, ze gunden elkaar niks meer. Na het kennismakingsgesprek hebben we samen een traject uitgezet. Samen in kaart gebracht wat er moet gebeuren.
Want als je gaat scheiden komt er veel op je af. Hoe regel je de zorg en opvoeding van de kinderen, kan één van de twee in het eigen huis blijven wonen of moet het worden verkocht?
Hoe verdelen we de boedel? Hoe vind ik weer een nieuw huis? Hoe zit het met kinderalimentatie en de pensioenen? Wat hebben we straks nog in ons portemonnee? Kortom genoeg om over te praten.
stap voor stap
In vier gesprekken hebben we alles stap voor stap doorgenomen. Het eerste gesprek verliep nog stroef. Er vlogen over en weer verwijten over tafel. Voor we naar de toekomst konden kijken moest eerst het gif er uit. Maar zo halverwege het tweede gesprek veranderde de sfeer. Partijen gingen naar elkaar luisteren en kwamen beiden met ideeën voor het ouderschapsplan. En nu was het ineens ook niet meer zo moeilijk om te komen tot goede financiële afspraken en een eerlijke verdeling.
trillende vingers
Twee maanden na onze eerste kennismaking was het dan zo ver. Het Echtscheidingsconvenant en het Ouderschapsplan konden worden getekend. Een beetje met trillende vingers werden de handtekeningen gezet. Voor beiden was het emotioneel, maar voor beiden ook een opluchting. Een streep onder dat wat is geweest en een helder beeld voor de toekomst. Niet meer bij elkaar als echtpaar, maar nog steeds samen verantwoordelijk voor de verzorging en opvoeding van de kinderen.
slappe lach
Hij boog zich naar zijn tas op de grond en haalde er een fles wijn uit. “Als dank voor de goede zorgen en het geduld met ons wilden we je wat geven’, zei hij.
Noem het maar een relatiegeschenk.
We kregen alledrie de slappe lach.
GRATIS INFORMATIEGESPREK
Meer informatie? Neem telefonisch contact op of vraag een gratis en vrijblijvend informatiegesprek aan.