Vaak is het dagboek iets intiems en persoonlijks, wordt het zelfs voorzien van een slot en komt het in principe nooit onder ogen van iemand anders dan de auteur.
Door mijn eigen leren als scheidingsspecialist, mediator en coach hier te delen, denk ik meer bewust te worden, sta en stel ik me open voor anderen en hoop ik op jullie input. Dus schroom niet om te reageren en mee te denken, graag zelfs!
De dag begint met een bericht uit de Linda;
70 en scheiden: ‘Dat had ik eerder moeten doen’
en met een bericht over scheiding en geloof;
Maak van een echtscheiding een vast agendapunt in de kerk.
On air
Ooit was ik gevraagd voor een radio-interview. Is niet mijn ding, maar mijn collega’s hadden het toch maar ingepland, omdat het een mooie mogelijkheid was om ScheidingsWijze op de kaart te zetten. Aangekomen bij de studio blijkt dat er nog een radiogast aanwezig was. Een pastoor… u snapt het met mijn vooroordeel (ja ook een mediator heeft dat weleens) zakte me de moed nog verder in de schoenen…. Scheiden en de kerk…
Ik was verrast dat de pastoor een jonge vrouw was en dat zij scheiden juist een thema vond dat bij de kerk op de agenda moest komen te staan. Dat de kerk teveel niet thuis geeft als partijen gaan scheiden.
Bij een andere scheiding heb ik gezien hoe fijn het was dat de kerk er was voor een vrouw, die geen dak meer boven haar hoofd had. Ze hebben haar met raad en daad ter zijde gestaan, zorgden meteen voor onderdak.
Fijn als mensen er voor elkaar zijn.
Het is er zo 1, een moeilijke dag.
Ik geloof, wat ik precies geloof kan ik niet zo 123 zeggen. Geloof staat voor mij in ieder geval voor hoop.
Afgelopen weken bezig geweest met een scheiding van een man van 78. Toen ik nog een winkel had, kwam hij dagelijks langs wandelen met zijn hond. Hij probeerde altijd een praatje te maken.
Zijn verdriet is groot dat zijn vrouw niet meer met hem verder wil. Hij heeft snel de beschikking gekregen over een nieuwe huurwoning in Deventer. Maar hoe triest om te zien dat hij er geen geloof meer in heeft nu hij daar alleen is tussen de onuitgepakte dozen. Ik denk dat het verdriet, misschien het schuldgevoel en de eenzaamheid hem te veel is geworden…
Ik hoop dat hij de hoop (snel) terug kan vinden en dat hij weer mensen om zich heen krijgt.