Ik werd vanmorgen op LinkedIn getriggerd door de aankondiging van een nieuw boek dat 24 september in de winkel ligt.
Het regent zonnestralen
Ook al is het boek nog niet uit en heb ik het dus ook nog niet kunnen lezen, was alleen de cover al voldoende om mijn interesse te wekken. Het toont gelijkenissen met onze communicatiemiddelen die we voor Scheidingswijze gebruiken.
Zeg nou zelf..
Natuurlijk je moet wat verbeelding hebben, maar daar ontbreekt het in mijn creatieve brein niet aan.
In ieder geval was mijn interesse gewekt. Even doorklikkend las ik het volgende:
Een Survivor gaat keer op keer op zijn muil. Bouwt een kampvuur, brandt het op en doet het de dag erna opnieuw. Weet steeds op te krabbelen om zijn taakjes weer te doen. Niks heldendaad, gewoon broodnodig om de volgende dag te halen.
Het is vast niet zo bedoeld maar het doet me denken aan de klanten die ik dagelijks aan tafel heb om hen te ondersteunen bij de scheiding. Ook zij zijn aan het overleven. Liever heb ik het over hen dan over mij zelf, maar ik ontkom er niet aan dat ik het ook herken…
Het verhaal gaat volgens Fien Vermeulen over knokken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Momenteel de story of my live. Als ondernemer hoort dat er ook bij, maar het verliezen van mijn broertje -Johan Boerkamp- dit jaar maakt dat de wereld er anders uit is gaan zien. Ze schrijft ook dat je verder gaat niet omdat je een held bent, maar gewoon omdat je leven het waard is… hmmmm dat is nog een paar te stappen te ver. Ik zit nog in het begin van het rouwproces de onwerkelijkheid, het verdriet, het gemis.
Ik ben al wel zo ver dat ik weet dat het regent….
De zonnestralen
En natuurlijk weet ik dat de zonnestralen ook gaan komen.
Ik heb al de nodige levenservaring, het leven ging niet over rozen. Toch merk ik nu dat je af en toe wel even stil moet staan, je niet direct de volgende stap kunt nemen, verlies en de pijn die daarbij hoort moet ook een plekje krijgen (ook al vergeet ik dat voor nu zelf nog wel te doen).
Het wil niet zeggen dat ik de zonnestralen niet zie zoals ik dat ook altijd voorhoud aan mijn medemens. Die zitten in de kleine dingen, zoals dat de zon volop schijnt deze herfstweek. Een geluidsberichtje op mijn WhatsApp van de kleine van Johan dat ze lekker buiten speelt met vriendjes. De foto die ik om de 2 weken krijg van mijn moeder van 76 krijg dat ze blij is met het prachtige boeket en de roos. Reggy die er altijd voor me is. Bert-Jan die ondanks de drukte alles voor me doet en zelfs altijd de afwas doet als hij ook al gekookt heeft. En nog zo veel meer. Echter vaak overheerst ondanks de zon de regen (nog).
Na Scheiden gaat de zon ook weer schijnen
Het maakt me vast een betere mediator. Het besef waar het om draait, wat belangrijk is, is meer dan ooit duidelijk. Het rouwproces waar scheidende partijen zich in bevinden, doorleef ik zelf en snap als geen ander waar je tegen aan kan lopen. En natuurlijk is er ook het besef dat het voor iedereen anders is en voelt. Ik was al best streng, zeker als het om kinderen bij een scheiding gaat, maar ondanks mijn neutraliteit als mediator lap ik dat wel eens aan mijn laars. We gaan aan mijn tafel niet meer ruzie maken om niks. We gaan het hebben over
- Hoe zag je leven er samen uit?
- Hoe kun je het een plek geven?
- Wat is de huidige situatie?
- Hoe kan een ieder verder, eerste levensbehoefte in kaart (portemonnee en dak boven je hoofd)
- Allerbelangrijkste: de kinderen
- Hoe gaan we verdelen? rekening houdend dat je allebei verder kan
- Opstellen van de nodige stukken
- Afronding, evt. formaliseren van de scheiding bij de rechtbank en een nazorggesprek
- Blik op de toekomst
En -zoals ik lees bij Fien- is het oké om verdrietig te zijn als de dingen niet gaan zoals je wilt. Dat optimisme en strijdlust naast het rouwen kunnen bestaan.
Mooi dat ik mensen die gaan scheiden kan en mag ondersteunen bij deze moeilijke fase in hun leven, maar ook zicht kan geven op een reis naar een andere wereld.
LITERATUUR