Een weekendje weg met voor mij onbekende mensen.
Iemand vraagt naar mijn beroep;
Scheidingsspecialist, zeg ik bijna beschroomd.
Wetende dat ik een onderwerp aansnij dat verhalen oproept. Verhalen over vrienden, familie of de eigen scheiding. Soms mooie verhalen, vaker de pijnlijke verhalen. Over de machteloosheid van de omgeving die ziet dat het mis gaat. Die ziet dat de ouders vaak onbewust hun eigen verdriet en boosheid stellen boven het belang van hun kinderen.
Als scheidingsspecialist herken ik de verhalen. Herken ik de onmogelijke keuzes waartoe kinderen soms gedwongen zijn.
“Yes, diploma is binnen!!! Trots en blij zet ik mijn handtekening op mijn diploma. Ik kijk de zaal in. Waar zit papa, rechts in de zaal. Waar zit mamma, oh links in de zaal. De blijheid vloeit weg. Naar wie loop ik straks als eerste? Wie zal ik vandaag pijn doen? Wie stel ik vandaag teleur? Gemaakt nonchalant en blij loop ik de zaal in.”
Kiezen tussen je ouders, op kleine en op grote momenten. Gelukkig hoorde ik dit weekend ook de tegenhanger “Zo knap, de ouders zaten naast elkaar met hun nieuwe partners, de zoon liep er stralend heen.”