Er zit bijna altijd ergens een klein stukje winst verstopt, hoe onzichtbaar of pijnlijk de situatie ook is. Gisteren merkte ik dat opnieuw — niet in mijn werk, maar in mijn eigen leven. Voor zover dat nog uit elkaar te halen is…
Wanneer het leven ineens tussenbeide komt
Woensdag werkte ik met collega’s tot laat door. Je kent het wel: bijschaven, verbeteren, aanscherpen. Moe na een lange dag, maar voldaan.
Donderdag begon gewoon als een drukke werkdag — maar wel weer vol energie, vroeg op, telefoon die blijft rinkelen, afspraken, buffelen om op tijd klaar te zijn omdat het weer een Europees voetbalavondje is.
En dan ineens, precies wanneer je denkt dat je grip hebt op de dag, slaat het leven toe.
Mijn moeder belde kort voor 18:00 uur via WhatsApp. Ik hoorde haar niet. Alleen gemompel, wat stemmen op de achtergrond. Dat voelde niet goed. Dat innerlijke duwtje kwam op: ga even kijken.
Ik liep naar buiten, in de regen., want ze wonen iets verderop in de straat. In de verte zag ik knipperlichten.
Een auto.
Op het fietspad.
Mijn vader zat binnen in het halletje van zijn appartement in het felle licht, op een bankje, bloedend en flink aangeslagen.
Op het zebrapad geschept.
Schrik. Adrenaline. Handelen. Zorgen.
Alles tegelijk.
Omrijden door Deventer — en rood worden
De ambulancebroeders vonden het veilig genoeg om zelf naar de huisartsenpost te rijden. Dat klonk makkelijk, maar Deventer was afgesloten vanwege ongeregeldheden rondom de wedstrijd. Gedoe op straat. Blauwe lampen. Brug dicht.
Als ik er vandaag aan terug denk, het pestgedrag op het veld, de ongeregeldheden buiten het veld.
Ik word er letterlijk en figuurlijk rood van.
Zulke uitlatingen — op straat, rondom voetbal, tijdens zo’n avond — het hoort nergens thuis en zeker niet bij mijn cluppie.
Niet op een veld, niet in een stad, niet in een leven.
Wij reden door.
In het ziekenhuis: verlies van controle, maar ook een onverwachte winst
In de huisartsenpost werd er gehecht, gedrukt, gepoetst.
En ik geef het eerlijk maar beschamend toe: ik ging bijna onderuit. Terwijl ik nog kort daarvoor tegen de dokter vertelde hoe goed ik als slagersdochter tegen al dat vlees en bloed kon….
Te veel ziekenhuislucht, te veel herinneringen, te veel oude pijn die meekeek.
Je lichaam herinnert je soms sneller dan je hoofd.
Maar uiteindelijk reden we terug naar huis.
Op tijd zelfs.
De patat was koud.
Maar mijn vriend — mijn keukenprins — warmde het op met liefde.
En gek genoeg smaakte het beter dan ooit.
Een klein stukje winst in een avond vol verlies.
Wat ik in mijn werk dagelijks zie, voelde ik nu zelf
ook bij scheiden denken mensen vaak dat het alleen maar verliezen is:
– partner
– toekomstbeeld
– zekerheid
– gezin zoals het was
– rol die je lang hebt gedragen
Maar wat ik keer op keer zie, en wat ik gisteren zélf voelde, is dit:
Verlies en winst lopen naast elkaar. Altijd.
Kleine winstpuntjes die je eerst bijna niet ziet:
– een moment zonder conflict
– kinderen die rustiger worden
– een gesprek dat eindelijk lukt
– een ademruimte na maanden spanning
– het besef dat je jezelf weer mag worden
– iemand die even met je meeloopt
Verlies doet pijn.
Maar juist in die pijn zit ook iets wat je overeind houdt.
Samen in de auto, samen voor de voetbal
Toen we thuiskwamen, keek mijn vader me aan met een gehavend gezicht en zei nuchter als altijd:
“Het komt wel goed. Het valt wel mee. En op tijd voor de voetbal”
Dat is het.
Dat kleine stukje perspectief.
Dat kleine stukje winst.
Vandaag is vrijdag.
De schrik zit er nog.
Mijn vader heeft slecht geslapen.
De Eagles verloren.
De patat was koud, maar warm van liefde.
En toch zie ik de winst.
Hij leeft.
Het is weer een nieuwe dag.
En ik word opnieuw herinnerd aan wat ik elke dag tegen ouders zeg die gaan scheiden:
Je verliest veel, maar niet alles.
En soms zit precies in dat kleine stukje ‘niet alles’ jouw nieuwe begin.
Gratis informatiegesprek aanvragen
Plaats een reactie:
Je moet ingelogd zijn op om een reactie te plaatsen.