Over gesprekken die geen beslissing afdwingen, maar wel iets in beweging zetten.
Aan tafel bij mensen die niet uit elkaar gaan
Afgelopen week zat ik aan tafel bij mensen die niet gaan scheiden.
Geen ruzie. Geen verwijten. Geen grote woorden.
Wel vermoeidheid.
Te veel op hun bord.
Werk, zorgen, een verhuizing. Het leven dat ondertussen gewoon doorgaat.
Ze kwamen uiteindelijk niet om een knoop door te hakken.
Ik hielp ze begrijpen wat er tussen hen gebeurt.
Gedrag roept gedrag op
In zulke gesprekken pak ik vaak de Roos van Leary.
Niet als theorie.
Niet als oplossing.
Maar als spiegel.
Omdat gedrag altijd gedrag oproept.
Altijd.
De één gaat boven zitten.
Neemt initiatief. Regelt. Draagt.
De ander zakt onder.
Trekt zich terug. Haakt af.
Niet omdat hij of zij niet wil, maar omdat het te veel is geworden.
En langzaam verschuift de dynamiek.
Van samen naar tegen.
Zonder dat iemand daar bewust voor kiest.
Geen scheiding, maar ook geen geruststelling
De conclusie van dit gesprek was geen scheiding.
Maar ook geen “het komt wel goed”.
Wel het besef dat doorgaan zoals het ging geen optie meer was.
Dat werken aan een relatie niet vanzelf gaat.
En dat vertragen soms meer oplevert dan doorduwen.
Dat zijn geen makkelijke conclusies.
Maar wel eerlijke.
Wat ik daarna doe
Na afloop stuurde ik, zoals afgesproken, het model toe.
Zonder uitleg.
Zonder handleiding.
Kijk ernaar.
Laat het even liggen.
Zie wat het met je doet.
Soms doet dat meer dan nog een gesprek.

Mijn werk gaat niet alleen over scheiden
Wat deze week me opnieuw liet zien:
mijn werk gaat niet alleen over scheiden.
Het gaat over keuzes.
Over patronen herkennen.
Over niet forceren wat nog niet rijp is.
Niet iedereen die bij mij aan tafel zit, gaat uit elkaar.
Maar iedereen staat wel op een kruispunt.
Soms is vertrekken de juiste stap.
En soms is blijven — bewust, met open ogen — minstens zo moedig.
Misschien wel moediger.
Uitleg nodig over de Roos van Leary bij scheiden? Bel me gerust 085-0161517.
Plaats een reactie:
Je moet ingelogd zijn op om een reactie te plaatsen.