Uit het dagboek van een mediator
Een bruiloft is meer dan een feest; het is een verzameling momenten die zich in je geheugen nestelen. Soms zijn dat de grote gebaren, soms juist de kleine details. Het afgelopen weekend mocht ik samen met mijn moeder meerdere dagen lang meebeleven hoe Joost en Nicole hun liefde vierden. Voor mij reden genoeg om er niet alleen bij te zijn, maar ook om samen met mijn moeder nieuwe herinneringen te maken. Ik boekte twee nachten een hotel, zodat zij – met haar 81 jaar – zonder zorgen alles kon meemaken.
Het ja-woord in een tram
Het begon al bijzonder: Joost en Nicole gaven elkaar het ja-woord in een oude tram. Terwijl de tram stilstond, spraken zij hun geloften uit. Daarna volgde een rondrit van twee uur door Hannover. Het voelde symbolisch – alsof ze hun leven samen op de rails zetten. Ik zag hoe mijn moeder al voor de ceremonie geroerd toekeek toen Joost strak in pak aankwam bij de tramhalte en ook Joost pinkte toen al een traan weg. Een omstander fluisterde verbaasd: “Nu al emotioneel?” Ze moesten eens weten…
Mijn moeder en tante Jopie hadden al snel een nieuwe vriendin gevonden: de ceremoniemeester. Ze nam hen overal mee naartoe, trok ze voor in de rij en legde ze in de watten. Het was ontroerend om te zien hoe ze daardoor helemaal konden meegenieten, alsof ze eregasten waren.
Anja
Ik zag Joost daar staan, hand in hand met zijn bruid, en ineens kwamen de herinneringen boven. Vroeger kwam hij vaak bij ons logeren. Hij had volgens mijn moeder een poster op zijn kamer war hij op de brommer van Johan zat. Ik was zijn grote nicht; hij herinnert zich nog hoe ik altijd tekende en hem daarbij hielp. En hoe dol hij was op onze hond Anja, een zwarte labrador. Hij nam haar mee wandelen alsof ze van hem was. Later, toen hij zelf een pup kreeg -ook weer een zwarte labrador-, gaf hij die dezelfde naam: Anja. Het was een teken aan de wand: zijn liefde voor dieren. Dat hij nu trouwde met een dierenarts, voelde bijna als vanzelfsprekend.
Bitterballen en patat
Na de ceremonie en de tramrit gingen we richting hotel om ons op te frissen voor de avond. Terwijl we wachtten, probeerde mijn nicht Antoinette in haar beste Duits nog bitterballen te bestellen. Dat lukte niet – een snack bij de borrel bleek daar vreemd genoeg niet te bestaan. Ik moet nog steeds lachen om het moment dat ik even naar het toilet ging en terugkwam: er stond ineens een bak patat op tafel. We aten er samen van, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het werd meteen zo’n herinnering die je later lachend blijft navertellen.
Wandelen en verwonderen
’s Avonds, terug in het hotel, voelde het bijna alsof de rollen even omgedraaid waren. Ik lag weer naast mijn moeder in één kamer, zoals vroeger.
De volgende ochtend ontdekten we tijdens het ontbijt dat achter het hotel een prachtig stadspark lag. Verscholen achter een rij stenen lag een groene oase. We besloten samen een wandeling te maken. Het waren zulke eenvoudige momenten – zij en ik, pratend, lopend, stilstaand bij wat we zagen. Later die dag bezochten we ook de dierentuin, waar we samen een ijsje aten. Kleine dingen, maar voor mij van onschatbare waarde.
Aan tafel met familie
’s Avonds sloten meer familieleden aan en reden we met z’n zessen in de auto naar het feestterrein. Familie die je soms jarenlang niet ziet, maar die feilloos weet te vertellen wat je ooit is overkomen. In mijn geval dat ene ongeluk, vlak nadat ik mijn rijbewijs haalde. Ik rijd al jaren zonder problemen, maar dát is wat ze onthouden hebben. Daar zaten we dan, lachend om oude herinneringen. Het waren van die kleine momenten waarop je voelt: dit is familie.
Tante Marietjes
Een van de mooiste verhalen kwam van mijn nicht Leon. In de tuin van mijn tante Marietje – de zus van mijn moeder en de moeder van Gertjan – stonden vergeet-mij-nietjes. Leon noemde ze altijd “tante Marietjes”. Toen ze later verhuisde, wilde ze zelfs niet zonder die bloemen vertrekken en klopte ze bij de nieuwe bewoners aan om een stukje van de “tante Marietjes” mee te nemen. We bulderden van het lachen om die anekdote. Het liet zien hoe herinneringen en humor elkaar soms vinden in de kleinste dingen. En natuurlijk willen Gertjan en ik die bloemen ook graag hebben, als een tastbare herinnering aan haar.
Trotse dochter
Maar achter de lach zat ook een diepere laag. Toen tante Marietje ziek werd, ging mijn moeder om de dag langs om te zorgen. Misschien was dat ook een vorm van afleiding, kort na het overlijden van mijn broertje Johan. Maar tegelijk was het tragisch: haar laatste zus die nog leefde, langzaam onbereikbaar door ziekte. En veel eerder al, toen Joost nog maar een kind was en zijn moeder, mijn tante José – de zus van mijn moeder en de eerste vrouw van zijn vader – veel te vroeg overleed aan kanker, ging mijn moeder jarenlang wekelijks naar Arnhem om te helpen.
Wat een kracht heeft mijn moeder. Ik klaag weleens over het verlies van mijn broertje en dat ik maar één broer had, maar hoe is het om een zoon én al je broers en zussen te verliezen? Toch staat ze er altijd weer, stil en krachtig, en vindt ze een manier om door te gaan. En dat geldt natuurlijk ook voor mijn vader die niet mee was omdat hij dat te zwaar vond. Niet gek na een operatie aan zijn knie en daarvoor een chemokuur. Ook zo lief van Mike dat hij thuis bleef om op hem te letten. Ik zal niet zorgen zeggen want dan doe ik hem tekort.
Gemis en vieren
Tijdens de speeches voelde ik de zwaarte van gemis. Joost mist zijn moeder, mijn tante José, al sinds hij klein was. Zij overleed aan kanker. En alsof dat niet genoeg was, werd ook bij zijn eigen vrouw kanker geconstateerd – al is zij gelukkig na zware behandelingen genezen, voor zover je dat woord gebruiken kunt. En dan was er ook nog de vriendin van zijn vader, die dezelfde ziekte moest bevechten. Soms lijkt het alsof het leven wel erg veel vraagt van één familie.
Hun verhaal raakte me, omdat ik zelf nog dagelijks mijn broertje mis. En juist op zulke dagen, wanneer familie samenkomt en de cirkel van het leven zo zichtbaar wordt, mis ik hem extra. Het maakte de woorden in de speeches zo raak: dat je je moet realiseren dat je het leven moet vieren, juist omdat het zo kwetsbaar is.
Geen speech, maar dit blog
Ik had geen speech voorbereid. Misschien jammer, want er waren zoveel verhalen en herinneringen die ik had willen delen. Zeker omdat wij de kant van zijn moeder vertegenwoordigden, voelde ik extra de behoefte om iets te zeggen. Maar hoe kun je woorden geven aan een gemis dat nooit goed te maken is?
Mijn familie grapte nog of ik mijn visitekaartjes als mediator bij me had, maar natuurlijk heb ik dat niet gedaan. Wat ik wél wil zeggen, is eenvoudig: dat ik hoop dat jullie samen lang, gezond en gelukkig mogen leven. Misschien is dit blog wel mijn speech – met wat ik toen niet uitsprak, maar hier alsnog deel.
Terug naar Hannover
Dank je wel, Nicole en Joost, voor zoveel meer dan een feest. Jullie hebben ons een heel weekend gegeven vol herinneringen – van tranen en stilte tot lachen en verhalen. Nicole, wat was je een prachtige bruid, stralend naast Joost die zichtbaar trots was. Samen lieten jullie zien hoe liefde, ondanks alles wat het leven kan vragen, altijd weer nieuw gevierd kan worden.
Het was een feest van liefde, van gemis en van verbondenheid. Zo fijn om ook al die lieve vrienden en familie om jullie heen te zien.
En ik ga snel eens terug naar Hannover, om de moestuin (toch tante Jopie?) te bekijken en opnieuw tijd met familie door te brengen.
Dank je wel, Nicole en Joost, voor zoveel meer dan een feest.
