Wachten in het ziekenhuis: kunst en zorg als afleiding
Ik zit in de wachtkamer van het ziekenhuis. Morgen weer. Met de andere moeder. Het voelt soms als een fabriek: mensen in en uit, onderzoeken, door naar de volgende ruimte. En toch – waar anderen er een hekel aan hebben, ben ik juist blij dat deze zorg er is. Het doet me ook denken aan mijn broertje, die hier ooit lag en uiteindelijk overleed. Voor mij blijft een ziekenhuis een plek vol herinneringen, maar ook een plek waar je ziet hoeveel er om mensen wordt gegeven.
Terwijl ik er rondloop, valt mijn oog steeds op de kunst. Tapijten met Deventer erin geweven, giraffen met vogeltjes op hun rug, röntgenfoto’s van planten en vogels als behang. Giga groot, elk detail benut. Zelfs de weegschalen aan de wand zijn een kunstwerk. Het maakt wachten dragelijker. Voor mijn moeder ook. Ik zie haar ogen oplichten, even weg uit de zorgen van de dag. Mijn vader laat het koud denk ik zo.
Waarom details en kleur zoveel verschil maken
Die details vallen me extra op, misschien omdat ik er zelf veel mee bezig ben. Mijn kantoor aan huis krijgt eindelijk vorm. Nog wat schilderwerk en het is klaar. Lang gewacht, want een kantoor elders werkte prima. Toch voelt het nu goed om thuis die ruimte te maken. Rustiger, dichterbij, en warm.
Niet té gezellig, want dat past niet. Maar ook niet kil. Dat zei ooit een klant tegen me: ‘Fijn dat het hier warm is, maar niet té huiselijk.’ Die balans zoek ik. Want wie binnenkomt bij ScheidingsWijze moet zich veilig voelen, zonder dat het zwaar wordt.
Van kinderdroom tot eigen kantoor aan huis
Misschien begint dat al bij vroeger. Ik tekende alsof het foto’s waren. Op de kunstacademie kreeg ik een 9 voor een krabbel, maar ik dacht alleen maar: waarom tekenen als je ook gewoon een foto kunt maken? Ik kon er niet aarden, dus stopte ik.
Toch wilde ik altijd iets met interieur, met sfeer. Ik rolde van gordijnen naar keukens, van badkamers naar vloeren en verlichting. Zelfs de techniek en projectleiding kwam voorbij. Steeds weer ging het om ruimtes én mensen.
De link tussen interieur, kunst en scheiden
Het is grappig hoe dat terugkomt in mijn werk nu. Mediation draait natuurlijk om afspraken: convenant, alimentatie, ouderschapsplan. Maar dat is niet het hele verhaal. Het gaat net zo goed om de omgeving, om de sfeer waarin mensen praten.
Ik zie het verschil meteen: in een kille ruimte klappen mensen dicht. In een warme omgeving durven ze eerder te zeggen wat er echt speelt. Net als in het ziekenhuis, waar kunst en kleur ineens zorgen voor afleiding, troost of een glimlach.
Aandacht voor de mens in mediation
Daarom denk ik vaak: het gaat niet alleen om de papieren. Natuurlijk moeten die kloppen. Maar het gaat vooral om aandacht. Voor hoe iemand zit, hoe iemand ademt, of er een stilte valt die even moet blijven.
Die aandacht neem ik mee in alles. In mijn gesprekken, maar ook in de inrichting van mijn kantoor. Ik wil dat mensen voelen dat ze gezien worden.
Een warme omgeving helpt bij moeilijke gesprekken
Scheiden is zwaar. Voor ouders, voor kinderen, voor iedereen eromheen. Juist daarom geloof ik dat een warme omgeving helpt. Niet om de pijn weg te nemen, maar om hem draaglijker te maken. Net als in het ziekenhuis.
Het zijn de kleuren, de kunstwerken, de meubels. Kleine dingen die het verschil maken. En die maken dat je, hoe moeilijk de situatie ook is, toch even adem kunt halen.
Wat ik niet altijd zie als mediator
Vandaag zat ik opnieuw in het ziekenhuis. Dit keer met mijn schoonmoeder. En terwijl ik wachtte, kwam ik een oude klant tegen. Ze herkende me direct. Dat gebeurt vaker: een scheiding is zo’n ingrijpende periode dat alles wat ik zeg of doe mensen lang bijblijft.
Haar verhaal verraste me. Het was een mediation die destijds niet gelukt is. Er was geen balans: de man werd agressief, de vrouw kon het niet loslaten. Ze besloot een advocaat in te schakelen. Normaal hoor ik daarna niet hoe het afloopt. Dit keer wel.
Ze vertelde me, in geuren en kleuren, dat de strijd nog twee jaar had geduurd. Dat ze alles had geprobeerd, stapels bewijzen had verzameld, maar toch ongelijk kreeg. De hele inboedel ging zonder verrekening naar hem. Hoe treurig en hoe oneerlijk ook, ze koos er zelf voor de mediation af te breken. Toch voelde ik me schuldig toen ik ernaar luisterde.
Misschien omdat ik nu pas geconfronteerd werd met hoe zwaar het is als mediation niet lukt. Hoeveel energie het mensen kost, hoeveel strijd het kan opleveren. Dat hoor je normaal niet terug.
Gelukkig zei ze dat ze nu gelukkig is. En dat was fijn om te zien. Maar haar verhaal blijft hangen. Het herinnert me eraan waarom ik altijd zo hard werk om te zoeken naar balans, naar verbinding, naar een gesprek dat wel kan slagen. Want als het niet lukt, kan de weg daarna nog zoveel zwaarder zijn.
Afsluiter
Een scheiding kan voelen als een gevecht dat je koste wat kost wilt winnen. Maar mediation is geen verlengstuk van je huwelijk: wat toen niet lukte, ga je nu niet alsnog rechtzetten. Blijven volharden maakt de strijd alleen maar groter.
Wat wél helpt? Berusten in wat er niet te veranderen is, en kijken naar wat er wél geregeld moet worden voor straks. Voor jezelf, voor je kinderen, voor jullie toekomst apart: oog op de toekomst is niet voor niets onze slogan.
Wij doen er als mediators alles aan om dat proces te begeleiden. Maar we hebben jullie allebei nodig. Alleen dan kan mediation écht slagen.
Gratis informatiegesprek aanvragen
Plaats een reactie:
Je moet ingelogd zijn op om een reactie te plaatsen.