Blijven leren, met je hart

Als MfN-registermediator is het verplicht om je te blijven scholen. Gelukkig voelt dat voor mij nooit als moeten. De opleidingen en literatuur brengen me altijd iets waardevols – verdieping, herkenning, beweging. Deze keer is het de SCHIP-aanpak waar ik me in verdiep: Vechten voor je scheiding heet het boek dat ik nu (opnieuw) aan het bestuderen ben. Een benadering die niet begint bij het conflict, maar bij het verlies.

Waar rook is, is rouw

Laten we eerlijk zijn: waar de strijd het hevigst is, speelt er bijna altijd iets onder de oppervlakte. Het gaat zelden over geld, of alleen over dat huis. De echte strijd gaat over onrecht dat je ervaren hebt. Over ontrouw die je nog niet hebt durven uitspreken. Over het gevoel dat jij alles hebt gegeven en nu met lege handen staat.

Als de bom pas later barst (vechten?)

Soms is er sprake van huiselijk geweld, soms van geloofsovertuigingen die scheiden verbieden. Of je leeft al jaren als broer en zus. En dan? Wie ben jij nog als de ander ineens wél zijn of haar vrijheid pakt?

Ik hoorde laatst dat bij een relatietherapeut meer dan 70% van de stellen overspel een rol speelt. Zelf krijg ik dat niet altijd boven tafel. Als het (nog) geheim was, blijft het vaak geheim. Totdat het toch uitgesproken wordt of blijkt – midden in het proces. Dan is de spreekwoordelijke pleister eraf. En soms gaat het dan mis. Het wordt oorlog, vechten. Hoe kun je dan nog sámen iets regelen?

Eerst de rouw, dan de regeling

In sommige landen mag je niet meteen scheiden. Je móet eerst wachten. Kijken of het écht is wat je wil. Misschien zit daar iets wijs in. Want wie nog midden in het rouwproces zit, neemt soms beslissingen vanuit pijn en verwarring. De SCHIP-aanpak erkent dat. Het gaat niet alleen om conflicthantering, maar om verliesverwerking. En dat past. Het past bij hoe ik werk. Hoe wij werken. Bij de tijd, maar vooral: met het hart.

Barsten in het bord

Ons logo kreeg vorig jaar een opfrisbeurt. Waar eerst een pleister op een bord zat, zie je nu een symbolisch bord met een barst. Twee helften. Want dat is wat scheiden vaak is. Iets dat kapot gaat. Maar ook: een kans om opnieuw te beginnen. Niet altijd met een ander. Vaak met jezelf.

Niet scheiden, toch geholpen

Scheiden is kiezen voor jezelf. Een stap naar anders. Oog voor de toekomst noemen we dat bij ScheidingsWijze. En ook: scheiden, wat komt er op je bord? Want als het zover is, ligt er veel op dat bord. En niet alleen juridische of financiële vraagstukken. Ook je identiteit, je ouderschap, je pijn.

Soms besluiten mensen na een eerste gesprek om toch niet te scheiden. Is dat vervelend? Helemaal niet. Integendeel. Als we kunnen bijdragen aan het herstellen of begrijpen van de relatie, is dat iets moois. Het gras is niet altijd groener aan de overkant. Soms kan een goed gesprek met een mediator dat laten beseffen. Maar het is wél belangrijk dat je weet waar je staat. De SCHIP-aanpak methode helpt ons daarbij.

Dichter bij jezelf

Een leven lang leren dus. Niet alleen voor mij als mediator. Maar ook voor de stellen die ik begeleid. Wat helpt het je? Wat brengt het je? Misschien wel dichter bij jezelf.