Zondagsrust? Niet voor mijn hoofd

Vandaag besloot ik: ik werk vandaag níet aan mijn bedrijf. Maar natuurlijk werkt mijn hoofd wel door. Opruimen in huis dus — dat leek me een goed alternatief. Even ruimte maken, letterlijk en figuurlijk. Tot ik bij het ontbijt een boek opensloeg dat ik deze week kocht: Codependentie. Dat boek had andere plannen met mijn ochtend.

De jongen op het perron en de zwerver in mijn schuur

Even laat ik me verleiden om ook in het boek van Terri Cole te beginnen. Ik lees alleen de eerste paar bladzijden, maar ze grijpen me meteen. Ze vertelt over een jongen die ze vanuit de trein meenam, zodat hij niet op het station hoefde te overnachten. Niet nadenken, gewoon doen. Zorgen. Beschermen.

Ik herken dat. Die impuls. Ooit overwoog ik aan dat een zwerver wel in mijn schuur mocht slapen. Zonder bij stil te staan wat dat eigenlijk betekent. Gelukkig wees mijn vriend me erop dat het misschien niet zo verstandig was.

Mijn redreflex: sneller dan mijn verstand

Het is een soort automatisme. Vanuit het onderbewuste. Niet eens vanuit moed, maar vanuit een diepgeworteld patroon. Mijn zogeheten redreflex — die automatische neiging om te helpen of te redden, zelfs als dat niet gevraagd wordt of ten koste van mezelf gaat.

Terri Cole schrijft over mensen die zó afgestemd zijn op andermans behoeften, dat ze zichzelf kwijtraken in hun behoefte om te zorgen. Ze noemt het geen zwakte, maar een patroon dat je mag herkennen – en doorbreken.

Je overlevingsstrategie draagt een glimlach

Ik sprak deze week ook met Ingrid van Exposing, over Geboorte In Kaart. Zij zei: “Je reageert vaak vanuit je onderbewuste.” En dat klopt. Wat ooit een overlevingsstrategie was, wordt een manier van zijn. Maar het is niet de enige manier. Dat besef opent iets.

Als geven je grenzen breekt

In mijn werk als mediator zie ik het dagelijks. Mensen die hun eigen grenzen verleggen, omdat ze de ander willen ontzien. Omdat ze het goed willen doen. Omdat ze hopen op harmonie, zelfs als die er al lang niet meer is. En dan zie ik mezelf ineens terug, op een ander niveau.

Grenzen zijn geen muren, maar wegwijzers

Vandaag oefen ik met wat ik anderen vaak aanreik: ruimte maken voor jezelf zonder je schuldig te voelen. Op je eigen weghelft blijven betekent niet dat je de ander afwijst. Het betekent dat je jezelf erkent. Dat je niet opgaat in de ander, maar naast hen blijft staan. Als mens. Niet als redder.

Eerst de troep. Dan de diepte

De boeken leg ik even weg. Mijn huis vraagt om aandacht. Maar ik neem mee wat ik vanochtend las. Wat ik voelde. Wat ik besefte. Bewustwording begint soms met een boek, maar pas als je het laat landen in je leven, ontstaat er ruimte voor iets nieuws.

Wordt vervolgd.