Er zijn boeken die je niet zomaar leest, maar die je raken omdat ze zeggen wat al te vaak onuitgesproken blijft. Met liefde heeft het niets te maken. Over het herkennen en stoppen van intieme terreur is zo’n boek. Geschreven door Ingrid Vledder en Ariane Hendriks – met lef, recht uit het hart en bedoeld voor iedereen die met dit thema te maken heeft: slachtoffers, naasten én professionals.
Zoals velen volg ik de dames nauw op LinkedIn.
Het is confronterend, maar precies daarom nodig om uit te spreken, prediken ze al tijden.
Ik weet hoe het voelt wanneer macht en angst een relatie bepalen. Het is spannend om dat te schrijven, maar ik ben niet alleen mediator. Ik ben ook ervaringsdeskundige. Daardoor komt dit boek niet alleen binnen via mijn hoofd, maar ook via mijn hart.
Waar scheiden geen keuze is
Bij ScheidingsWijze werken we dagelijks met mensen die besloten hebben te gaan scheiden. Soms pijnlijk, vaak verdrietig, maar meestal is er nog ruimte voor dialoog en afspraken. Intieme terreur is anders. Daar is geen gelijk speelveld, geen vrijheid, geen echte keuze. Het is geen conflict meer, maar terreur. En dan is mediation geen veilige weg.
De zachte woorden die verhullen
We zijn geneigd moeilijke woorden te gebruiken die de ernst verhullen. Femicide bijvoorbeeld. Het klinkt zacht, abstract en bijna technisch. Terwijl het gaat over dodelijk partnergeweld…..
Over vrouwen (en soms mannen) die niet veilig zijn in hun eigen huis. Als we dat niet durven benoemen, blijft het verscholen achter taal die te zacht is voor de werkelijkheid.
Ik weet ook hoe snel je het zelf kleiner maakt. Dat deed ik ook. De woorden die hij zei, het dreigement dat ik in eerste instantie niet eens écht hoorde. Pas toen de rust weer terugkeerde, zag ik het mes voor me liggen en drong het door: dit was geen ruzie meer, dit was gevaar. En toch… in het moment praat je het weg, alsof het minder zwaar is dan het is.
Precies dat maakt intieme terreur zo verraderlijk. Het vervormt je werkelijkheid.
Ik zei altijd: “Ik ben nooit bang.” Maar als ik terugkijk, was ik dat wel. Hij had iets met de 13e – bang voor alles wat met dat getal te maken had. En ik? Ik was bang om te stoppen. Bang voor de dreigementen, dat hij me kapot zou maken. Dat ik meer kwijt zou raken dan me lief was en ik al verloren had…
Als ik ergens niet mee akkoord ging, zei hij: “Dan stop ik ermee, ik maak het uit.” En ik ging akkoord op de 13e, want ik zorgde er ondertussen voor dat ik een andere woning achter de hand had. Klaar om snel weg te kunnen. Ik hield vol dat ik niet bang was, maar ik wilde niet meer met mijn rug naar hem toe zitten. Dat zegt eigenlijk genoeg.
Waarom dit boek belangrijk is
De schrijvers kraken harde noten, en dat is broodnodig. Voor slachtoffers kan dit boek erkenning zijn: het ligt niet aan jou. Voor professionals – ook mediators, advocaten, rechters – is het een spiegel: zie je wat er werkelijk gebeurt, of wil je liever geloven dat het ‘gewoon ruzie’ is? Voor mij bevestigt het dat ik soms moet zeggen: dit is geen mediationvraagstuk, dit vraagt een andere weg.
Met liefde heeft het niets te maken – een boek dat hopelijk helpt om intieme terreur beter te herkennen, het te benoemen voor wat het is, en slachtoffers de erkenning te geven die ze zo hard nodig hebben.
Morgen snel bestellen om te lezen: waarom het zo vaak onzichtbaar blijft en hoe het beter te herkennen en te stoppen.
#lovebombing #gaslighting #dwang #intimidatie #isolatie #femicide
