Binnen drie minuten ben ik aan de overkant van de IJssel, waar Overijssel overgaat in Gelderland – of andersom. Dat hangt ervan af van welke kant je komt. Precies zoals het vaak voelt bij een scheiding: waar je vandaan komt en waar je naartoe gaat, zijn opeens niet meer vanzelfsprekend.
Als mediator help ik mensen bij het oversteken. Niet letterlijk van Twello naar Deventer, maar van samen naar apart. Van onbegrip naar duidelijkheid. Van strijd naar rust. En die brug die ik vaak over ga, is inmiddels een levend symbool geworden van hoe ik kijk naar hulp bij scheiden.
Mist op de brug – en in je hoofd
De IJsselbrug is prachtig, maar niet altijd helder zichtbaar. Op sommige ochtenden hangt er een dikke mist. Ik herinner me nog goed afgelopen woensdag, de huldiging van de Go Ahead Eagles. De lucht was rood-geel gekleurd, en de brug leek op te lossen in het niets. Je wist dat hij er was, maar je kon de overkant niet zien.
Zo voelt het ook vaak bij scheiden. Je weet dat je een beslissing moet nemen, of dat je die al genomen hebt. Maar hoe het eruitziet aan de overkant? Dat is nog een raadsel. Twijfel. Angst. Verwarring. Juist dan is het belangrijk dat er iemand is die naast je loopt. Die zegt: “We zetten de eerste stap samen. De rest volgt.” Dat is wat hulp bij scheiden voor mij betekent.
Wat leeft er onder de brug?
Bovenop de brug rijden auto’s, fietsen mensen, zie je het gewone leven. Maar onder de brug? Daar speelt een ander verhaal. Rood licht. Auto’s geparkeerd in de schaduw. Dames van plezier. Leven aan de rand van wat zichtbaar is. Wat niet opvalt, maar er wél is.
Bij een scheiding zie ik dat ook. De buitenkant lijkt soms prima: twee mensen die ‘goed uit elkaar gaan’. Maar onder het oppervlak zit vaak veel: verdriet, frustratie, angst om de kinderen, schuldgevoel, schaamte. In mijn gesprekken is daar juist ruimte voor. Want pas als we kijken naar wat er onder de brug leeft, kunnen we echt verder. Echte hulp bij scheiden gaat niet alleen over papierwerk. Het gaat over gezien worden. Gehoord worden. Serieus genomen worden.
Een brug te ver?
Deventer was ooit decor voor de film A Bridge Too Far, over een militaire operatie die net niet slaagde. Soms voelt een scheiding ook zo. Als een missie die je misschien niet redt. Als een brug te ver.
Maar meestal is het dat niet. Het is niet de brug die te ver is – het is het gevoel dat je het alleen moet doen. Of het idee dat het netjes regelen onmogelijk is. Met de juiste begeleiding lukt het vaak beter dan je denkt. Zeker als je kiest voor bemiddeling in plaats van strijd. Voor overleg in plaats van een gevecht. Voor een gesprek aan tafel, niet een rechtszaak.
Herdenken en vooruitkijken
Over een paar dagen is het 4 en 5 mei. Dagen van herdenken en van vrijheid. Stil staan bij wat geweest is. Maar ook: kiezen hoe je verder wilt. Een scheiding is op een bepaalde manier ook zo’n moment. Je neemt afscheid. Soms met pijn, soms met opluchting. Maar altijd met de mogelijkheid om het goed te doen – voor jezelf, voor je kinderen, voor de toekomst.
Hulp bij scheiden is er niet om te oordelen. Het is er om te helpen zien. Om samen een route te maken die voor jullie werkt. Want hoe onoverzichtelijk het nu misschien voelt – de overkant is er. En er is een brug.
Ik loop met je mee
Ik zie die brug elke dag. En elke keer denk ik: dit is waarom ik doe wat ik doe. Ik help mensen bij het oversteken. Niet gehaast, niet dwingend. Maar met rust, overzicht en respect.
Woon je in de buurt van Twello, Deventer of waar dan ook in Nederland? En sta je op het punt om die eerste stap te zetten? Je hoeft het niet alleen te doen. De brug is er al. Hulp bij scheiden is dichterbij dan je denkt.
Gratis informatiegesprek aanvragen
Plaats een reactie: